Vandaag ga ik naar de bioscoop om de tweede film van The Hungergames te zien. Hoewel het natuurlijk een mooi verhaal is over een onmogelijke liefde, is het misschien geen raar idee om even te kijken naar de futuristische wereld waarin dit verhaal zich afspeelt. Ik ben het namelijk eens met het meisje hieronder; we horen het niet graag maar de wereld die wij kennen is heel goed te herkennen in de wereld van Katniss.
Aangezien het bijna kerst is wordt er weer flink geprobeerd gebruik te maken van de vrijgevigheid van mensen. Denk bijvoorbeeld aan Serious Request. Het is heel gaaf dat elk jaar weer zo'n grote actie opgezet wordt om arme mensen te helpen, maar ik snap niet waarom we niet zoveel aandacht besteden aan zulke acties gedurende de rest van het jaar. Zoals Holly net zei, we geven enorm veel geld uit als we bijvoorbeeld op vakantie gaan, we zetten ons eigen geluk op de eerste plaats wat eigenlijk heel egoïstisch is. Toch vinden we dat niet raar. Het is moeilijk om je egoïstische daden te herkennen in een maatschappij waarin iedereen zich zo gedraagt. Onze kleine probleempjes die in totaal tonnen geld kosten om ze op te lossen zijn echt minuscuul vergeleken met die van mensen die het echt moeilijk hebben. Misschien moeten we beter kijken naar de wereld om ons heen om te beseffen hoe raar dat eigenlijk is.
Het is jammer dat niet alle leraren een voorbeeld nemen aan de mensen die educatieve filmpjes maken op YouTube. Kennis verwerven lijkt mij een stuk interessanter in videovorm namelijk. Ik denk dat YouTube ook een goed platform kan zijn voor een lessen of colleges en gelukkig hebben een hoop andere mensen dat ook al gerealiseerd.
Vsauce
Misschien ken je deze als wel, aangezien hij al meer dan zes miljoen abonnees heeft is de kans best groot dat je wel eens een filmpje van hem hebt gezien. Vsauce is een van de bekendste channels die educatieve video's post. Dit is zijn filmpje over creepiness. Hoewel hij vaak een hoop informatie op je afvuurt heb je na het kijken van zijn filmpje altijd wel zo'n ooh-gevoel. Hij heeft het namelijk vaak over onderwerpen waar je onbewust zelf al over na hebt gedacht. Altijd leuk als je je eigen gedachten kunt herkennen op het internet.
De Vlogbrothers
De Vlogbrothers zijn twee broers die in 2007 al begonnen zijn met het uploaden van filmpjes. John en Hank maakten in het begin gewoon video's om elkaar aan het lachen te maken, maar toen ook andere mensen die leuk schenen te vinden en ze veel views kregen, zijn ze enthousiast meer werk gaan stoppen in hun videoblogs. Ondertussen is John een New York Times Best Seller en Hank een muzikant, maar natuurlijk zijn ze ook nog altijd fulltime vloggers. Hun channel is heel breed en heeft ook een educatief gedeelte. Dit filmpje gaat over iets wat mij op school nog niet helemaal duidelijk was geworden en ik ben erg blij dat Hank de tijd heeft genomen ons uit te leggen wat er nou precies aan de hand was daar in Egypte.
Kid President
En als laatste zijn een paar levenslessen natuurlijk altijd handig. Dit jongetje, dat zichzelf Kid President noemt op YouTube, kan met zijn schattigheid je zo makkelijk overtuigen dat je jezelf afvraagt waarom je eigenlijk niet veel eerder hebt bedacht dat je deze dingen zou moeten zeggen tegen iedereen die je tegenkomt.
Misschien is het alleen mijn hoofd dat er een beetje raar naar gekeken heeft, maar ik denk dat er best wel diepe onderwerpen besproken worden in dit filmpje. Kijk bijvoorbeeld naar nummer 14, "I've got barbecue sauce on my shirt too". Het klinkt eerst heel schattig en leuk maar volgens mij is deze barbecue sauce een metafoor. De nare dingen of problemen die je tegengekomen bent in je leven en de fouten die je hebt gemaakt laten hun sporen op je achter. Dat zijn de vlekken in je shirt. Door toe te geven dat je deze dingen hebt moeten doorstaan wordt het verwerken ervan een stuk makkelijker. Het lukt trouwens beter ze te accepteren als je ziet dat een hoop andere mensen ook te maken hebben gehad met deze ervaringen.
Je moet mensen niet op hun imperfecties beoordelen, want je hebt zelf ook barbecue sauce vlekken op je shirt. Misschien kun je ze goed verbergen, heb je nieuwe kleren gekocht of heb jij een lieve moeder die ze er voor je uitgewassen heeft, maar niet iedereen heeft daar de mogelijkheid toe. Sommige vlekken komen gewoon niet uit je kleren.
De onschuldige blik van Kid President laat het leven zo simpel lijken, maar misschien is het dat ook wel. Volgens mij zijn we te moeilijk gaan denken met z'n allen, en vergeten we dat ieder mens om ons heen ook wel weer eens kind zou willen zijn. Als kind is het namelijk oké om te knoeien met de barbecue sauce.
Vorige week noemde ik een artikel over een man, de honderdvier jarige Nicholas Winton, die tijdens de tweede wereldoorlog meer dan 600 Joodse kinderen heeft gered. Ik heb een beetje rondgekeken op Wikipedia en het blijkt dat er nog veel meer van dit soort superhelden hebben rondgelopen, die letterlijk kunnen zeggen dat ze een leven gered hebben, dat iemand nog ademhaalt door hun toedoen. Dat moet toch het beste gevoel ter wereld zijn?!
De vrouw die je hieronder kan zien wist hier alles van. Ze heette Truus Wijsmuller-Meijer, maar ze werd ook wel "Tante Truus" genoemd. In de jaren dertig regelde zij kindertransporten waardoor duizenden Joodse kinderen uit Duitsland en Oostenrijk via Nederland overzee in veiligheid werden gebracht.
Het was echt een flinke tante. Ze liet zich niet intimideren, werd desnoods kwaad, palmde spoorwegmannen met cadeautjes en Duitse officieren met charme in als ze daarmee een kind kon redden. Ze moest onder meer onderhandelen met de man die later de organisator van de Jodenuitroeiing zou worden, de SS'er Adolf Eichmann. Eichmann wilde een grap met haar uithalen: geen onderhandeling, ze kon meteen 600 Weense joodse kinderen meekrijgen. Tot zijn verbazing lukte het tante Truus ook nog om dat te regelen. Binnen enkele dagen bracht ze de kinderen naar Hoek van Holland, vanwaar vijfhonderd van hen direct doorreisden naar Groot-Brittannië. De overige honderd kinderen werden in Den Haag opgevangen.
Hierna kregen de transporten meer structuur en werd een maximum van 150 kinderen per keer afgesproken. Een paar maal per week reisde 'tante Truus' naar Duitsland om ze op te halen, totdat de bezetting een einde maakte aan het reddingswerk op deze schaal omdat de grenzen naar Engeland dicht gingen.
Tijdens de jaren dat Nederland bezet was zette ze haar reddingswerk toch grotendeels illegaal voort. Ze bracht bijvoorbeeld voor het Rode Kruis pakketten en medicijnen, kleding en levensmiddelen naar vluchtelingenkampen in Zuid-Frankrijk. Als het even kon name ze ook nog joodse kinderen mee en smokkelde ze die naar Vichy-Frankrijk of Spanje.
In 1942 zat ze een tijdje vast op de Euterpestraat. Ze heeft toen veel geluk gehad.
Veel verzetsmensen en Joodse Amsterdammers werden naar hetzelfde gebouw gebracht en daar gemarteld of getransporteerd naar concentratiekampen.
De Gestapo verdacht Truus, en terecht, maar gelukkig kon niet bewezen worden dat ze betrokken was bij een operatie om tientallen Joden naar Zwitserland te krijgen.
Toen ze vrij kwam ging ze gewoon door met het organiseren van voedselvoorzieningen. Ze stuurde duizenden pakketten naar kampen als Westerbork en Theresienstadt en bezorgde wekelijks eendeneieren aan rusthuizen in Amsterdam. Tijdens de hongerwinter hielp ze ondervoede kinderen in de randstad. Ze bracht heel veel van hen met schepen over het IJsselmeer naar Groningen, Friesland, Overijssel en Drenthe om aan te sterken.
In totaal heeft deze vrouw samen met haar helpers en helpsters ongeveer 10.000 mensen gered. Ze is overleden op 30 augustus 1978 maar er zijn nog altijd een aantal monumenten voor haar te vinden in Nederland, om haar en haar daden te kunnen herinneren. Haar daden zijn gelukkig niet geheim gebleven. Toen ze overleed was ze Officier in de Orde van Oranje-Nassau, Ereburgeres van Amsterdam en Reconnaissance van de Franse regering. Een echte heldin.
Hoewel er tegenwoordig niet meer zulke grote reddingsacties nodig zijn gelukkig, (dat hoop ik tenminste), zijn er nog steeds mensen die kunnen zeggen dat ze een leven hebben gered. Het meisje waar het filmpje hieronder over gaat is de zeventienjarige Khloe. Wat zij heeft gedaan verklap ik nu nog niet maar ik kan je wel alvast vertellen dat ze in dit filmpje haar een BBC radio 1 Teen Award gegeven wordt. Ook zij is echt een inspiratie.
De geweldige actie van Khloe klinkt misschien een stuk minder indrukwekkend nadat je net een verhaal gelezen hebt over een vrouw die de levens van 10.000 mensen heeft gered, maar dat zou niet moeten. Ze heeft problemen gehad met haar geestelijke gezondheid sinds ze veertien was. Ze moest vechten tegen boulimia, posttraumatische stress, depressie en had last van borderline personaliteitsstoornis. Tot vier keer heeft ze geprobeerd zelfmoord te plegen. Maar toen ging het knopje om. En je zag in het filmpje wat er het resultaat van is. Iedereen kan een verschil maken, je moet je er alleen voor open durven zetten.
Iedereen die zich in durft te zetten voor een ander persoon, zelfs als daarbij niet eens een leven in gevaar is, is een held. Een oud vrouwtje de weg helpen oversteken, een kindje helpen bij het zoeken van zijn ouders of gewoon als steun en toeverlaat dienen voor iemand die het moeilijk heeft zijn daden die niet kunnen missen in deze samenleving want zulke helden zijn belangrijk.
